Voicemail

 04-09-2010

Onlangs sprak ik af met vriendin. Beiden zijn wij, voor dit verhaal niet onbelangrijk, blond en van vóór 1960.

Vriendin, hoge functie bij een middelgroot internationaal bedrijf had een uitnodiging ontvangen voor een feestje voor zakenrelaties, gegeven door een catering- en organisatiebedrijf. Ik werkte die dag dus ook even voor haar bedrijf en mocht mee.

 

Omdat we beiden die dag echter ook nog onze eigen werkzaamheden op kantoor hadden, spraken we af dat zij mij zou bellen op mijn mobiele telefoon. Handig, dan had ik gelijk haar nummer, want je weet nooit....ik had echter een jaartaakgesprek  (detail misschien, maar broodnodig voor het maandelijks vullen van de bankrekening), en miste dit zo belangrijke telefoontje.

Maarrrrr, de techniek staat voor niets; je drukt maar op een knop en de beller wordt volautomatisch teruggebeld! Ondertussen probeerde ik tegelijkertijd mijn computer af te sluiten, achter de verblijfplaats te komen van een aantal klankstaven én de agenda in te vullen.

Geen wonder dus dat ik mijn vriendin met nadruk haar naam hoorde noemen; die was natuurlijk al even bezig om achter de naam van de beller, ik dus, te komen. Ik verontschuldigde mij en begon een vrolijk verhaal af te steken.

Vreemd was wel echter dat er een mannenstem, vaag op de achtergrond vriendin maande om een hekje in te toetsen.

“Hekje, hekje, ik heb helemaal geen hekje!!” hoorde ik haar klagen.

Snel troostte ik haar door te zeggen dat ze niet hoefde af te sluiten; ze had me al aan de telefoon! Vergeefse moeite; ze hoorde me niet en vertelde, nu op veel dringender toon, dat er geen hekje te bekennen was.

Nogmaals riep ik in het apparaat dat ze al met me sprak, maar het mocht niet baten...... en opeens hoorde ik een heel andere stem die mij opgewekt uitnodigde om na de piep mijn boodschap in te spreken. Een luide piep klonk en verwezen verbrak ik de verbinding.

 

Gekker moest het niet worden...! Nog maar eens gebeld. Dezelfde conversatie, maar nu slechts van één kant, werd mij gewaar, en langzaam werd duidelijk dat ik hier zat te luisteren naar (en dus eerder had geantwoord op) een voicemailboodschap. Niet helemaal gelukt blijkbaar.

Haar vriendelijke echtgenoot had vriendin willen gidsen door voicemailland; dat was stukgelopen op het ontbreken van het hekje op de landkaart en deze conversatie kon de hele wereld volgen. Als je het juiste telefoonnummer maar intoetste.....

 

Op het feestje hebben we de boodschap nogmaals afgeluisterd. En gegild van het lachen......

 

 

Jaha, de spullen heb ik wel........