Op
kantoordagen (ma, di en do) gaan P. en ik altijd samen de deur uit. Ik
zet hem bij het station af en rij daarna door naar 't werk. 'n Beetje
als dit, burgerlie en toch leuk:
Gesjellie!!
Nu is het nog een beetje chaotisch
thuis wat betreft de juiste tijd. Onze wekkerradio staat vóór, dat is
duidelijk, maar hoevéél mag de verenplukker weten!
De magnetron beneden gaf een totaal andere tijd aan terwijl de klok in de gang daar uitsluitend voor het mooi staat. Wij
destilleerden daar een gemiddelde uit en besloten dat het tijd was om
naar het station te gaan, vanwege anders missen van de trein. In de auto
bleek anders; klokje op het dashboard gaf 08.30 uur aan, en die staat 4
minuten vóór omdat anders altijd te laat.
We waren dus vroeg.
P. sprak de hoop uit dat hij nog op tijd zou zijn voor trein vroeger en reed welgemoed de dijk op.
" Sterretje, sterretje, doodshoofd,
gekruiste botten, spiraaltje!" sprak mijn echtgenoot direkt daarna, niet
geheel kalm, om het maar eufemistisch uit te drukken: "Ik ben mijn
portemonnee met OV-kaart vergeten!"
Hier kon alleen kalmte uitkomst
brengen! "Schat, wat fijn dat we zo vroeg zijn, we hebben nog alle tijd
om terug te gaan", sprak ik met kalme stem terwijl ik de riem vast wat
steviger om mij heen trok.
Met een snelheid die in strips
aangegeven wordt met veel streepjes en rookwolkjes, nam mijn
lievelingscoureur de bocht bij een fabrieksterrein en hield daarbij nog
net de auto op vier wielen. Scheurend aanvaardden wij de terugweg, maar
na twintig meter kwam hij tot de ontdekking dat porto in jasjeszak zat.
Met hetzelfde elan werd de auto wederom
gekeerd, nu op een inrit. De inzet was nu tóch die vroege trein halen
en de oorspronkelijke weg werd vervolgd.
Alsof er niets aan de hand was geweest pakten wij de draad van het gesprek weer op.
Wij blijven soepel van geest.
Wat is nu het leermoment?
HOUD JE BANDEN OP SPANNING EN HET HOOFD KOEL!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten