Vroeger had ik ze altijd in
mijn werktas, mijn reserve-oren. Het waren twee papierknijpers in de
vorm van een oor en ik liet ze regelmatig zien aan mijn
muziekschoolklasje, als die weer eens teveel lawaai maakten. Of als zij
hun eigen blokfluitspel mooier vonden dan ik.
"Jongens, denk erom, ik heb maar één paar oren en ze
slijten van dit lawaai! Ik wil met mijn oren doen tot ik 80 word en dan
lukt niet op deze manier!"
"Ik heb alleen nog maar een paar zondagse".
"Laat nog eens zien !", eisten de leerlingen regelmatig, en na behoorlijk aandringen haalde ik ze dan uit mijn tas.
De eerste keer dat ik ze aan de klas liet zien
gedurende het jaar, viel er één moment een verblufte
stilte:......"Jaaahhh, die zijn niet echt! Doe ze eens in ", riep de
leerling met de grootste mond, en ik was zo gek niet of ik zat met twee
papierknijpers aan mijn oren. Deed behoorlijk zeer, kan ik in vertrouwen
mededelen....
"Jongens, niet te lang",zei ik dan: "Het is geen zondag vandaag", en dan deed ik ze weer uit. Mijn oren (de echte) ademden dan verlicht weer op.
Helaas zijn ze in mijn tas gesneuveld, tussen het
CD- en blokfluitgeweld en leven nu in de grote Kliko-wereld, waar alles
goed en welluidend is...... Ik moet het weer doen met mijn daagse.......
nou ja, ze zitten in ieder geval lekkerder,en, ze horen daar!
Vorige week was ik met Nienke in het Gemeentemuseum, bij XX-small, een tentoonstelling over poppenhuizen en miniaturen, vroeger en nu.
Bij binnenkomst zag ik 'm al, nu tentoongesteld in De Haag, één van mijn reserve-oren!
Toch bewaard voor de eeuwigheid!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten