06-03-2010
Afgelopen vrijdag ging ik bij
een zieke collega op bezoek. Zij woont in Amsterdam, een dichtbevolkte,
en dus geen auto-vriendelijke stad. Omdat zij mij echter verzekerde van
het feit dat er overdag voldoende parkeerplaats was, ondernam ik deze,
voor een plattelander zeer gevaarlijke tocht per auto. Portemonnee met
centjes voor de parkeermeter, bloemetje en gebak mee voor de zieke en
gaan met die banaan.
Natuurlijk, ik ben dit gewend:
plaats genoeg en geen parkeermeter te
zien. Ik wist wel dat Amsterdam niet zo is (ergens gelezen of zo, ik
weet het niet meer) maarre... toch nog te naief...... Lees en huiver!
Na een voorspoedige tocht van 20
minuten (ja, het is vlakbij) kwam ik te bestemder plaatse en met een
snel telefoontje kondigde ik mijn direkte komst aan, zodat de zieke de
deur open kon doen zonder kou te vatten. "Even mijn auto parkeren",
gebaarde ik richting collega. Die bleef gehoorzaam staan in de
deuropening terwijl ik vlot en kundig mijn tractor in een parkeervak
manoevreerde. Een parkeermeter was zó gevonden, maar gaf aan een
technische storing in z'n bast te hebben. Nu heb ik dat ook, dus wij
begrepen elkaar. Op naar de volgende. Op een geheel andere straathoek
bevond zich een meter met parkeerkaartverstrekking, uitsluitend via
chippas. Drie chippassen later had ik geleerd dat mijn parkeerbudget
geen Amsterdamse tarieven toeliet, dus op naar nummer drie! Ik besloot
er een historisch-educatief tochtje van te maken. Collega woont in de
staatsliedenbuurt en ik kwam op elke straathoek namen tegen die ik nog
niet eerder gehoord had. Na vier onbekende straatnaamborden waarvan ik
de verklarende tekst met belangstelling tot mij nam,kwam ik parkeermeter
nummer drie (!) tegen. Weer wat geleerd en tijd voor actie!
Na controle bleek daar écht geld in te kunnen. TOP! Deze zou het worden.
Een display, met rechts ervan een
zwarte konische draaiknop met groen enterknopje vormden, naast de
geldgleuf, twee van de belangrijkste onderdelen van de meter en na een
kort onderzoek begreep ik dat er een aantal stappen ondernomen diende te
worden alvorens het felbegeerde kaartje in de auto gelegd kon worden.
Als eerste: wilde ik een dag, een
24-uurs- of een weekkaart? Een snel bagageonderzoek leerde dat ik geen
tandenborstel bij mij had en dus genoopt was een dagkaart te nemen. Of
ik dan maar aan de knop wilde draaien en daarna de juiste keuze wilde
bevestigen met de groene knop. Zo gevraagd, zo gedaan; ik was de
voorlopige eigenaar van een dagkaart. YESSS!
Door naar stap twee: Hoe láng wilde ik
van deze dagkaartservice gebruik maken? 'Draai aan de knop en bevestig
uw keuze'. Ook dat bleek eenvoudig, met dát verschil dat het aantal
minuten dat de parkeertijd opschoof zeer langzaam ging terwijl het
totaalbedrag onrustbarend snel steeg. Uiteindelijk bleek ook deze hobbel
genomen en ik dacht nu eindelijk met het parkeerkaartje in mijn handen
te staan, maar niets was minder waar.
Stap drie: 'voer uw kenteken in'. Ja
uhhhhh,...... snel naar vervoermiddel gelopen voor een hernieuwde
kennismaking met het nummerbord en daarna rennend terug. Nog nét op tijd
om op het display de tekst te zien: "transactie afgebroken".
Stap één en twee kon ik nu, als
ervaringsdeskundige, snel nemen, en nu restte nog stap drie; die van dat
kenteken. Ook dat moest door middel van de draaiknop geselecteerd
worden en om een lang en draaiierig verhaal kort te houden, (te snel, te
langzaam, voorbij de letter, te vroeg gedrukt, etc.) nóg eens vijf
minuten later stond het kenteken er ook op. Ondertussen waren mijn
handen verworden tot grauwe ijsklauwtjes; het vroor namelijk drie
graden. (wat een geluk dat het vandaag mijn vrije dag was en dus niet
hoefde te orgelen.......) Gevoelstemperatuur echter: 100 graden onder
nul en ik heb de hele dag met warme dekentjes om de schoeren gelopen.
Maarre.... ik had wél dit:
Op aanwijzing van de gemeente Amsterdam
heb ik deze trofee inderdaad goed leesbaar achter de ruit geplaatst.
Schaatsers willen hun gouden plak ook graag laten zien!
Mijn collega heeft 20 minuten in de deuropening staan blauwbekken. Ze blijft zéker twee weken langer thuis ......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten