Neem een kop koffie en ga er even voor zitten want dit wordt een lange.
Sedert een flink aantal jaren reeds ben ik lid van de Soroptimistclub Z. , een serviceclub voor werkende vrouwen.
Dit is een wereldwijde organisatie met clubs over
de hele wereld. Elke club heeft zijn eigen friendshiplink(s). Zo ook
onze club; wij hebben o.a. een link met club Bonn-Bad Godesberg, al
sinds 50 jaar.
Oudere leden vertellen met iets van ontzag in hun
stem over ontmoetingen in het verleden, gekleed in lange handschoenen,
hoeden, wandelkostuums en tiara's. Maar ook over warme vriendschappen
en waardevolle ontmoetingen. En daar gaat het om, tenslotte.
Zo formeel als toen zijn onze Duitse zusters niet
meer. Hoewel......... een tikkie dan. Maar hele leuke
vriendelijke vrouwen. Und sehr Gründlich!!
Voor afgelopen weekend hadden onze Duitse zusters
een link-weekend georganiseerd voor hun bevriende clubs; zo maakten wij
kennis met Poolse, Luukse en Belgische zusters en werd mijn talenkennis
van de drie vreemde talen weer eens flink opgehaald.
Dit gehele weekend stond in het teken van "Kunst".
Op zaterdag was er een bezoek aan de Kunst- und Ausstellungshalle georganiseerd.
Dit is een gi-gantisch groot gebouw dat voor een
leek niet te fotograferen is. Dit plaatje komt van internet en is
waarschijnlijk gemaakt toen het gebouw net klaar was. De poort links van
de bomen is de enige publieksingang. Deze poort is, zoals je ook aan de
volgende foto kunt zien, heel hoog. Let maar op de streep, die aan de
onderkant van de muur loopt. Die zit op een hoogte van ongeveer 1,5
meter!
Na de begroeting in de Centrale Hal met vele
luchtkussen, vertrokken wij naar de eerste expositie,namelijk die van
werken van Modigliani. Helaas was er geen Führer voorhanden
maar we kregen Kopfhöhrer mee met daarop voldoende
informatie voor een week. Bij vele schilderijen was gesproken tekst, en
vaak ook nog extra 'weetjes'.
Veel te snel was de bekijktijd voorbij, en veel had
ik al geleerd over typerend kleurgebruik, volgeschilderde ogen,
langgerekte nekken en neuzen en scheve hoofden. Gelukkig is de schilder
maar 35 jaar oud geworden, anders had ik niet alles kunnen zien in
die 1,5 uur.
Het was tijd voor de lunch. Naast een gezellig
samenzijn ook hier echte Duitse porties; een salade, voldoende voor twee
personen, en na de lunch mochten we een uurtje los, als we maar naar
het dak gingen. Nou graag natuurlijk!
En zo stonden we op
het dak en kwamen terecht in een tuin, compleet met gras en bomen Van
daaruit hadden we ook een schitterend uitzicht op Bonn, op die 'Birge'
(ja, mijn Duits is fantastisch) en op de Rijn. Ja, echt gaaf!
Het was tijd voor de tweede expositie:
"Gipfeltreffen der Moderne". In tegenstelling tot de vorige was hier wél
een Führer die met behulp met moderne zendapparatuur en oortjes een
exposé gaf van ruim twee uur. Ik weet nu wel heel veel van vormen,
materialen, vlakverdeling, scheuren, kreukelen en hameren (und Alles auf
Deutsch), maar ik was KAPOT!! Gelukkig was ik de enige niet en dat
schiep een band. (Ik: ".........es war Alles sehr interessant, aber sehr
viel Information....", Duitse meneer: "....Jao, jao......", kortom, een
flitsende conversatie)
Gelukkig was er tussen de
feestelijkheden 's avonds en einde expositie 2 nog wel wat tijd, zodat
we gelegenheid hadden om even naar het hotel te gaan, een terrasje te
pakken en ons te verkleden.
Op weg naar ons hotel zagen we een
flits toen we in een tunnel reden. Ik vroeg nog aan mijn reisgenote of
ze haar haar gekamd had want we waren gefotografeerd. Onze fanclub sliep
ook nu niet; ze hadden ons zelfs in Bonn weten te vinden!! Het fotoresultaat wordt ongetwijfeld thuisgestuurd. Ik reed 65 waar ik 50 mocht. In haar auto. Tsja......
Am Abend war ein gemütliches Susammensein. Ik heb geen idee of ik hier in het Duits of
in
het Engels met mijn Duitse buurvrouw aan het converseren ben. Ze wist
het op een gegeven moment zelf ook niet meer; aan haar andere kant zat
een franstalige Belgische, dusse....... (mijn haar is trouwens veel te kort geknipt, zie ik nu) Het
was echter wel erg gezellig; het eten was lekker, het gezelschap was
leuk en we hadden uitzicht direkt op de Rijn, alwaar later op de avond
een groots vuurwerk afgestoken zou worden. (Rhein in Flammen)
Na het eten voegden wij ons bij de vele toeschouwers
aan de oever van de Rijn en zagen wel 70 gepavoiseerde schepen aan
ons voorbij varen. En snel, want ze voeren stroomafwaarts.
Hier komen wij bij de eigenlijke kern van dit
verhaal. Ik heb namelijk, toen ik één van die schepen wilde
fotograferen, een wereldfoto gemaakt en ik denk wel dat deze in
aanmerking komt voor de titel "World Press Photo 2009"
TARAAAAAA!!!!!!
Morfische lijnen met een vernieuwend
kleurgebruik. Goede vlakverdeling en origineel concept. Uitstekend
gebruik van nieuwe mediatechniek (allemaal opgestoken tijdens die zweite Führung)
kortom:
Mijn impressie van "Rhein in Flammen".
De volgende dag was het tijd voor een tochtje over de Rijn (JAAAA,♪ ♪ zo'n reisje langs de Rijn, Rijn, Rijn...... ♪♪ ♪)
en we scheepten gezellig met alle Sorren in. Iedereen had sportieve
bootkleding aan, behalve ik. Ik vond namelijk thuis al dat het mooi weer
werd en had dus, buiten een superchic jasje, niets met lange mouwen
mee. Het was verbazingwekkend hoe snel ik ervan overtuigd was dat ik de
enige vrouw was die een doelmatig bootpakje aan had...
Nog niet lange had die Fahrt angefangen toen een van mijn Nederlandse medesorren, V., een lieve hond in het oog kreeg:
Dit was Hund. Hund hield erg van
knuffel en kwam dus al snel op V. af. Ze begrepen elkaar direkt; Hund
werd geknuffeld en aangehaald: "...Oh, wat ben jij een brave hond...".
Een lieve, ook Nederlandse, oude dame vroeg: (waarschijnlijk aan de
eigenaresse van de hond, maar dat was niet duidelijk) "Sprechen Sie
Deutsch, oder Englisch, oder Französisch?", waarop de bazin van de hond
op droge toon antwoordde:(duits) "Nou, de hond
komt uit Majorca, dus die verstaat waarschijnlijk wel spaans, en ook wel
duits. Of hij die andere talen verstaat weet ik niet, maar, als u mij
bedoelt, ik spreek alleen duits!"
Mijn lach schalde over de Rijn, zó hard, vrees ik, dat de Lorelei haar kam bijna in het water liet vallen!
De rest van de reis kreeg ik van de
mevrouw een Privatführung, compleet met leuke details over berghoogtes,
kleppende kloosterklokken en waardeoordelen over die Gebäude!
Zo passeerden wij bijvoorbeeld de beroemde "Drachenfels" Hier in close-up:
Hij staat in de steigers.
Wat moeten ze hier in vredesnaam nog aan verbouwen?
Node namen wij afscheid van elkaar, de mevrouw en ik; wij waren zusters in de humor!
Wij kwamen aan op Rolands Eck en ontscheepten daar. Het was weer tijd voor een museum!
De keus was gevallen op "Der Alte Bahnhof" in Rolandseck.
Dit is, zoals de naam al zegt, een oud
station. Het is niet meer als zodanig in gebruik maar is nu onderdeel
van het Arpmuseum dat daarachter tegen de berg lig aangebouwd. Onder de
nog in gebruik zijnde spoorlijn loopt een tunnel naar het nieuwe gebouw
daarachter.
Een lift brengt je dan 40 meter hoger,
naar de tentoonstellingsruimtes. Hans Arp, een Dadaïst, heeft veel en
veelzijdig werk achtergelaten zoals we later constateerden. Het nieuwe
gebouw is dan ook in Dada-stijl ingericht. Zo is bijvoorbeeld de
liftkoker ook een Dada-kunstwerk: vanuit de krater van de vulkaan stijg
je op tot de buitenwereld. Onder in de liftschacht liggen dan degenen
die "het niet gehaald hebben", symbool voor allen die hun doel hebben
gemist.
In de lift zit een raam waar je de
geraamtes en de wand met de diverse morfische gesteenten kunt bekijken,
en het opstijgproces ook daadwerkelijk kan meemaken.
Ook in dit gebouw en langs alle werk
van de kunstenaar kregen wij weer een sehr gründliche Führung, waarbij
angemerkt kann worden geworden, dat Frau Führerin véél en véél te snel
sprak! Na ruim anderhalf uur wisten wat we weten moesten maar hadden
tuutende oren en een volle harde schijf.
De lunch was vol en gezellig. Veel
Duitse sorren meldden zich, die nog niet eerder hadden meegedaan aan de
activiteiten. Leuk om een aantal daarvan weer te spreken!
Het werd weer tijd voor de boot terug, maar eerst nog even een bezoekje aan het toilet.
Dat bleek een complete verrassing; geheel in Dadastijl beschilderd!
Dat hadden we kunnen weten natuurlijk!
Op deze foto is te zien dat er diverse trompe-l'oeils (of is het bij mv trompe-yeux?) gebruikt
zijn; door de spiegel zie je een geschilderd poortje en bij de wastafel
zie je de bloemenvaas en een gordijntje. Daarboven zit dan ook nog
(niet zichtbaar op deze foto) een glurende man voor het raam. (meerdere foto's op aanvraag)
De terugvaart verliep probleemloos,
juist ook voor mij, want het was zó koud geworden dat we niet meer boven
op het dek konden zitten zonder ijsmutsen, en zagen wij dus die
Umgebung achter glas aan ons voorbijtrekken. En ja, toen was ik weer de
enige die het best gekleed was met korte mouwen!
Na aankomst van de boot namen wij afscheid van iedereen en was het tijd voor de thuisreis. Moe maar voldaan.
En P. Wat heb je nu geleerd?
- vlot spreken in drie talen
- alles over kunst
- neem altijd kleren met korte mouwen mee
-zorg dat je haar goed zit!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten